DAG 7 2 Oktober 2006

Het luchtbed is zo goed als leeggelopen vannacht, we liggen allebei met onze kont op de grond. Net nu we hier nog een nacht blijven... gelukkig zat de dop er niet helemaal goed op, dus gewoon weer opnieuw opblazen.
We kunnen dus rustig aan doen omdat we niet hoeven op te breken dus op ons gemakje ontbijten en boterhammen smeren voor ons dagje in de Upper Manning Gorge. Bepakt met voldoende water, een thermos thee, lunch, boeken en handdoeken vertrekken we voor de twee kilometer wandeling naar de Upper gorge die zo mooi schijnt te zijn dat je er gerust een dag kunt doorbrengen.


Onderweg zien we de bloeiende cotton trees van dichtbij. De grote gele bloemen ruiken ook nog lekker.
En dit onooglijke kale boompje midden op het pad wordt opgesierd door rode orchideeachtige bloemen, zonder blaadjes... net een kerstboom zonder naalden maar met ballen.
De natuur is ondoorgrondelijk.
Over de Upper gorge is niets teveel gezegt. Na ons eerste duikje in het koele water, we zijn hier zeker niet de eerste, er zitten al een boel mensen in het water, maken we een verkenningstocht en klauteren op de rotsen om de oorsprong te volgen die de waterval veroorzaakt.

We kunnen best een eind doorlopen maar de zwarte rotsen en witte strandzand wat langs het water ligt maakt dat onze voetzolen redelijk pijnlijk worden. Als we terugkomen bij de gorge is bijna iedereen vertrokken op een paar jongeren na, die even later vertrekken. Dus hebben wij het rijk alleen. Inmiddels is het lunchtijd en zijn onze spullen die we netjes in de schaduw van de rotsen hadden liggen pal in de zon.

De rest van de middag proberen we in de schaduw te blijven dus volgen we de rotsrand tot er geen schaduw meer is en we uiteindelijk aan de andere kant terecht komen bij het strandje waar het pad uit komt. Het is heerlijk, beetje lezen, beetje zwemmen, beetje kletsen en thee drinken.
Kortom, wij komen de dag wel door. We genieten van de rust en de natuur. Maar ook van de zon die vandaag vaak door de wolken priemt en onze schouders verbrand ondanks het smeren en de schaduw. Het is hier ook ergens een eind in de dertig graden. Geen idee hoeveel, heerlijk warm.
Op de camping is bijna iedereen vertrokken en er komen weer nieuwe mensen bij.
Vandaag weer vroeg naar bed.

DAG 8 3 Oktober 2006
Gelukkig!! Geen lek in het matras. Heerlijk geslapen en bij zonsopgang gewekt door de vogels. Helaas doen we nu steeds de buitentent eroverheen omdat we telkens het weer niet vertrouwen, het is iedere keer tegen het eind van de middag redelijk bewolkt. Terwijl er 's ochtends een wolkeloze hemel is, rond de middag komen de schapenwolkjes om gaande weg een dik wolkendek te creeren.

Bij het Barnett Roadhouse tanken en weer op weg. Dit gedeelte van de Gibb River Road is volgens de boeken veel slechter dan het eerste stuk. Het is in ieder geval heel afwisselend en een stuk meer corregation. De weggetjes worden soms lieflijk smal en we vrezen een roadtrain tegen te komen. Voor niets want we komen gemiddeld iets van vijf auto's tegemoet, met de bijbehorende hoeveelheid stof.

De grijsgekleurde stukken weg hebben redelijk venijnige steentjes maar we houden alles heel. De toerbussen zien er hier trouwens zo uit; lekker hoog op de 4WD wielen.
We besluiten bij Ellenbrae Station Devon Tea te gaan drinken met scones want we moeten vandaag ruim 350 km afleggen tot El Questro.

We moeten een zanderig pad in om er te komen en wie rijd ons tegemoet, natuurlijk vader en zoon, die waren afgelopen nacht naar Drysdale geweest. En bij het Station komen net 'papa en mama' naar buiten, die hadden we ook al even niet meer gezien. Het is wel grappig om steeds dezelfde mensen tegen te komen, je wordt een beetje familie. Je zwaait hier zoiezo tegen iedereen, eigenlijk al vanaf Meekatharra....
Deze foto had ik dus met mijn (oftewel Stijns) camera willen maken, ware het niet dat die uit zijn tasje viel op een rotsje... er leek niets aan de hand tot ik hem wilde gebruiken, er zit een grote barst in het schermpje, dus je kan niets zien of instellen. Alleen nog maar door het venstertje kijken en knippen....
Inmiddels al nagevraagd, de verzekering dekt dit niet... effe slikken en doorsparen.

Het is wel een machtig mooi uitzicht, die bergen, de Cockburn Range, op de achtergrond.
En even verder wordt het nog machtiger... hier moeten we de brede (doch ondiepe omdat het de dry is) Pentecost River over, een zoutwater rivier voorzien met bijbehorende salties (zoutwater krokodillen) die we niet gezien hebben, in alle haast om er doorheen te komen.
Maar als al die oude trucks die voor ons staan het kunnen dan kan ik het ook denk ik maar. De trucks zitten vol oud ijzer en er lopen alleen maar Aboriginals en een hippie rond. Later horen we dat het een groep drovers is, die helpen het vee mee opdrijven op de stations.

Het water was toch iets dieper dan verwacht, ik zie even niets meer...

We zitten nu niet ver meer van El Questro, ons einddoel. Na de afslag is het nog eens 25 km over een bijzonder stoffige weg omdat er hier meer mensen zijn. Die komen van Kunanurra, dan hoef je maar een stukje 4WD road, en doen alleen dit gedeelte.

En juist hier viel mijn auto dus uit bij een van die river crossings. Er is er een met een redelijk steil stuk aan de overkant van het water. En meteen zit er een auto met Chinezen achter dus kan ik niet achteruit. Effe panieken maar het lukt allemaal om de auto weer aan de praat te krijgen.
De camping is redelijk commercieel, maar het lukt ons om toch een mooi plekje aan het water te krijgen. En de douches zijn heerlijk! Luxe cabines met douche en toilet in een, van boven open zodat je de vogels kan zien. Tegenover ontdekken we 'papa en mama' weer, wat een verliefd stel, ze zitten even later in de pool met een plastic drijfbakje met hapjes en een glaasje wijn...
En dat het van oorsprong een cattle station (grote veeboerderij) is zullen we weten. Binnen no-time komt 'Witje' even kijken of er nog wat te eten valt. Wij lopen ook even een rondje over het terrein, en er zijn nog meer paarden en ezels ook. Je kan hier paarden huren om te gaan rijden, net als helicopter vluchten e.d.
Aan het eind van de middag gaan we nog even gebruik maken van het Happy Hour, en drinken een glas rode wijn met ijsklontjes omdat ze die op 'kamertemperatuur' bewaren, alles is buiten dus iets van 39 graden... Het smaakt niet verkeerd moet ik zeggen. We raken aan de praat met de Chinezen, twee meiden en een jongen uit Hong Kong, zij waren degenen die achter ons zaten met die river crossing. Ze zijn 9 dagen in Australie, 4 dagen Perth en 4 dagen El Questro... ze schijnen daar niet veel vrije dagen te hebben. En dan denken wij tijd te kort te hebben!
Later worden we door vader en zoon gevraagd om bij hun 'roast' te komen eten, maar ze zitten 1.5 km verderop en dat trekken we toch niet om te lopen in het donker. En rijden doen we ook niet meer. Dus lekker op tijd slapen.
----------------------------------------------------------------------------------
El Questro Wilderness Park is without doubt, one of the world's unique holiday destinations. A working cattle station with a herd of approximately 5,000 head of crossbred Brahman and Shorthorn cattle, El Questro was developed in 1991 to provide a truly Australian holiday experience.
A million acres in size, El Questro is located on the eastern perimeter of the Kimberley region, and extends for approximately 80 kilometres into the heart of the region.
The Kimberley region in far North Western Australia is one of the world's last unspoilt frontiers - an ancient land extending from Broome in the South West to Kununurra and Wyndham near the Northern Territory border.
The landscape is diverse to say the least - from rugged ranges and broad tidal flats, to rainforest pockets, gorges and waterfalls. The Kimberley is a very special place, where you'll feel a sense of discovery at every turn.
Animal, fish and bird life congregate in the rivers and waterholes, of which El Questro boasts four major river systems - from fresh water springs to the lazy salt water estuaries in the northern part of the property.
----------------------------------------------------------------------------------

DAG 9 4 Oktober 2006

Vanmorgen zijn we al om vijf uur wakker, de zon komt net op, snel ontbijten en meteen in de auto. Het is maar een stukje rijden naar de Zebedee Springs. Waar de heetwaterbronnen zijn.

Door een kort paadje tussen hoge palmen komen we bij een stroompje uit met overal diepe en ondiepe poelen. Wij zijn er helemaal alleen en lopen helemaal door tot het einde zoals we gewend zijn met de gorges. Daar hebben we ieder een eigen badje. Omdat het nog maar half zes 's morgens is ligt het nog helemaal in de schaduw.
Als we genoeg gebadderd hebben is de zon inmiddels net over de rand van de bergen komen piepen en zien we meerdere mensen in de hete poelen onderweg.

Na ons ochtendbadje rijden we door naar de Amalia gorge. Een plaats waar bijna niemand komt blijkbaar want de parkeerplaats is leeg. Nou zijn we ook vroeg natuurlijk en de parkeerplaats is zo lelijk dat het moeilijk te geloven is dat er een paradijsje op niet al te grote afstand ligt.
Het pad voert eerst over een lege rivier bedding met enorme kiezels. Sommige met hele mooie tekening dus ik vul mijn verzamelijk ook weer aan met een paar zware stenen... Daarna gaat het grotendeels over rotsen met daartussen door een riviertje wat niet echt veel water meer heeft meer poelen hier en daar. We moeten flink klauteren en regelmatig spoorzoeken wat de beste manier is om verder te komen.

Maar uiteindelijk komen we dan toch bij de grote rock pool uit. Deze is niet echt aantrekkelijk om in te zwemmen, de waterval heeft het zo te zien een tijdje geleden al begeven. De natuur is zich aan het klaarmaken voor de 'wet'. We hebben net de lange droge tijd ('dry') achter de rug en nu zitten we in de build-up, dus wordt het steeds warmer en bewolkter. Vandaar dat het 's middags bewolkt wordt tegenwoordig.
We eten ons appeltje bij de rock pool en lopen hetzelfde pad weer terug. Onderweg kan Ingrid het niet laten om weer wat grote spinnen vast te leggen. Kan iemand vertellen hoeveel er op de tweede foto staan?

Voor onze volgende gorge moeten we een stukje echte 4WD technieken gebruiken, dus effe slikken, maar alles gaat goed.
Voordat we aan de wandeling beginnen zitten we in de schaduw van een boab boom ons knackebrod te smeren (het brood is inmiddels op en vers brood is moeilijk te krijgen hier)

De Moonshine gorge is ook al zo'n prachtige wandeling. Tijdens het eerste stuk lopen we langs hoge rotswanden (lime en sandstone) waarvan de rotsen 45 graden schuin lopen wat er apart uitziet. Vooral de hoge palmbomen erlangs geven een exotisch tintje. Het zijn allemaal paradijsjes, stuk voor stuk. Iedere keer worden we weer verrast omdat het toch allemaal net wat anders is.
De Moonshine Gorge is bezaaid met palmen terwijl de Amalia Gorge juist heel veel rotsen had. Hier lopen we door meer open gebied met grote zandsteen rotsen op de achtergrond. We volgen een klein stroompje tot een wat grotere poel waar we even een duikje nemen in het heldere water met vissen die in onze billen bijten. Het is een 4 km return trip.

Onze laatste stop is bij El Questro Gorge, hier wordt afgeraden om er na drie uur nog aan te beginnen omdat het een vijf uur durende wandeling is zonder zwemstop. Dus we besluiten er alleen een klein stukje in te gaan, alleen maar even kijken. Dan komen we er al snel achter dat deze gorge prachtig is.
Een nog groter palmbomen paradijs dan de Moonshine Gorge.
Hier staan de palmbomen zo dicht op elkaar dat je er echt tussen moet manoevreren. En overal sijpelt water in stroompjes. Ingrid en ik zijn allebei dol op palmbomen dus worden er heel wat oh's en ah's gezucht, en veel te veel foto's gemaakt.
Bij nr. 6, het 'rest en caution point' houden wij ook even pauze en genieten van de rust, het heldere water, de vogels, de vlinders die uitbundig om ons heen fladderen en vooral van al die palmbomen om ons heen waar het zonlicht doorheen filtert... Met moeite keren we terug.

Om bij de El Questro Gorge te komen moest je trouwens ook nog een stukje zeer los zand 4WD track doen, ik was als de dood dat ik een tegenligger zou krijgen want je kan geen kant uit zonder muurvast te komen zitten. Gelukkig was er geen hond te bekennen. De meeste gorges hebben we geheel voor onszelf alleen gehad. Wat dat betreft waren we behoorlijk verwend.

Over het 'grote' pad weer terug naar onze kampeerplek, we blijven hier namelijk nog een nachtje. Het grote pad heeft een paar river crossings, een kleintje en een wat grotere, de grotere is de Pentecost River die we ook eerder op de Gibb River Road hebben overgestoken. Hier is ie ietsje smaller met een verradelijk heuveltje aan de overkant wat je niet goed kan zien op de foto.

Moe maar voldaan komen we terug op de camping waar we allereerst nog even in de modderige pool van de homestead duiken, dat valt tegen na al die heldere poelen. Hier liggen alle andere kampeerders aan het water met hun flessen wijn. Dus die halen wij er ook maar even bij. En dat is nou net wat je precies niet moet doen als je moe bent, ik ga recht op mijn bek op de terugweg... gelukkig is er een mooi gazonnetje. Bij zonsondergang koken en op de andere foto zie je de zonsopgang van de volgende ochtend.